Sunday, May 31, 2009

Ang katotohanan sa likod ng buhay sa baryo

Tama na nga muna ang sex video.


Nauuso ngayon sa blogosphere ang mga kwentong barrio. At dahil ayoko mapag-iwanan, siyempre makikisali din ako.


Technically, hindi naman talaga baryo ang lugar namin. Pero dahil nakatira kami sa bayan na may bundok, batis, ilog at bukid, at minsang tinawag na 5th. class municipality, ganun na rin yun di ba? Ang bayan namin, hindi yung typical na town. Baryong-baryo siya in many ways.

Walang palengke. Ang pinakamalapit, kulang-kulang isang oras na byahe. Kung gusto mo mag-Jollibee, that's two hours away. At kahit isang burger lang oorderin, todo ang get-up. Kasi sa loob ng jeep galing bundok, hindi proper attire ang naka-shorts lang. Palibhasa minsan-minsan lang makasakay at makarating ng highway kaya dapat tamang get-up. May schedule ang byahe na kadalasan once or twice a day lang. Hindi yung gigising ka lang anytime, lalabas ng bahay at papara na lang.

Madaming misconception tungkol sa lifestyle sa bukid. Tulad na lang ng bahay kubo as a symbol of poverty. Not necessarily. Kahit nagkakamay kumain, sa bahay kubo nakatira at walang pera sa bangko, nakatago sa baul ang pera nyan. Pagsama-samahin mo ang mga alagang baboy, kambing at kalabaw tas presyohan, idagdag pa ang mga lupaing sinasaka, mayaman na in their own rights. Tamang hindi nagugutom at kumakain talaga ng 3 square meals a day! IMPORTANT: Applicable lang sa kabukiran to. Kasi pag sa Manila bahay kubo ang tinutuluyan mo, ibang kwento yun.

Hindi lahat ng kababaihan naka-daster. Pinauso kasi sa mga pelikula ang promdi look eh, at hindi na nila na-update. Tuloy akala ng mga nasa city puro nakapaldang mahahaba ang mga babae sa bundok. Hindi po. Panahon pa ng hapon yun, sa mga paintings na lang ni Amorsolo makikita. Ngayon, madami din kita ang legs pag manamit; makikinis! Kasi, laging nahihilod ng mga bato sa batis. Hindi uso dun yung nabibiling net na pang-scrub, bato lang talaga. Sa baryo, it's almost a taboo na hindi mag-scrub (ng bato!) pag naliligo.

Hindi rin kami laging naka-camisa de chino. Hindi porke't magbubukid yun na lang lagi ang sinusuot. Makikita mo na lang to pag may mga nagtitinikling sa field demo pagdating ng mga pista.

Hindi na uso ang harana. LOL. Sa TV na lang meron yun, pag may artistang nagbe-bertday. Wala nang babaeng naka-dungaw sa bintana at kinakantahan. Text-text na lang ngayon. Meet sa kung saan, at yun na yun.

Sinong nagsabing maiitim kami? Blasphemy! Pare-pareho lang ang kulay nang balat naten. Babad lang kasi sa araw kaya umiitim.

Opo, may mga schools din po kami. Minsan, ilog at bundok ang tatawirin para lang makarating sa school. Mga books pinagpasa-pasahan na ng ilang henerasyon. Hardbound, kasi tinahi na ng lubid nung unang mapasakamay sa mga ninono pa namin. Kung panganay ka sa pamilya, kadalasan sayo lahat ang bago, pero kung ikaw ang bunso asahan mong tagapagmana ka ng mga pinag-lumaang uniporme ng mga ate o kuya mo. Ang mga magulang sa baryo, handang magbenta ng mga baka at kalabaw, at magsanla ng mga lupain para may pang-tuition lang ang mga anak. Ganun kahalaga ang edukasyon.

Simple lang talaga ang buhay doon. Kaya nga kami pinapabayaan eh. Akala kasi ng mga trapo naten wala na kaming pangarap, na kuntento na lang sa kung anong meron. Natutuwa kasi kami pag pinipinturahan nila ang plaza ng puti at yung mga pangalan nila nakaprint sa pula na ang lettering pagkalaki-laki. Lahat ng makikita mong bigay nila malaki man o maliit, may "donated by".

In a way tama sila. Pero nangangarap din po kami. Overtime, nagkakaroon ng linya ng kuryente, cable TV, sementadong kalsada, at higit sa lahat umaakyat ng entablado at tumatanggap ng diploma.

Yun nga lang ang mga sementadong kalsada very short ang lifespan. Seasonal kumbaga kasi pagdating ng mga bagyo tinatangay yun ng tubig ulan. Ganun siya katibay. Palibhasa yung budget pinang-casino sa Las Vegas at pinang-gawa ng sariling zoo! Amf talaga!

Saturday, May 23, 2009

Panghabol sa summer...

Sa mga dumadaan po dito sa blog ko. MARAMING SALAMAT!!!

Medyo hindi na ako nakakablog lately, pasensya na po. Medyo nilagnat lang naman ako ng ilang araw, kasabay ng sinipon. Kala ko tuloy kung ano na yun. Amf!

Busy din sa work. Sana talaga hindi na kailangan mag-work pa no? Wala ibang choice kundi mag-leave lang...

At basta may birthday ng isang miyembro ng barkada, asahang may outing.

HAPPY BIRTHDAY MAE!!!

Dapat byaheng Cebu kami pero dahil kinapos ako sa budget (kasi peke pala ang inaasahan kong pasalubong na $100 mula New Orleans), ayun bumalik ang eroplano at sa Galera na lang kami nilapag! hehehe


Sinulit namin ang dagat at buhangin.

Naglaro.

May taguan.

Lumamon...

Uminom...

Nagsawa kami sa tabing dagat. May nakita kaming jeep, byaheng looban daw. Sumakay kami.

Waaaahhh!!! Asan na kami?!?!

Paakyat na ata ng Baguio...

Ayun may falls, Kennon road nga ata to.

Tamaraw falls daw pala, sabi ni manong driber.

Maganda ang view.

Napa-emo tuloy ako...

May falls pa daw sa kabilang bayan., siyempre nakisakay na lang ulit kami.

Saang lugar na kaya to?


Bukid?!?

Bukid nga! Feels like home, to me...hehehe

Dead end. Hindi na pwede mga sasakyan.

Muntik na talaga kami mawala. Buti na lang may bata, galing sa kabilang baryo at bibili lang daw ng suka. Malapit na daw, mga 30 minutes pa!

Para sure kumuha kami ng kalabaw.

We had one hell of a ride!

Pero dahil animal lover ako at future member ng PETA, naawa talaga ako sa kalabaw. Kahit mahal, kinuhanan namin agad ng private jacuzzi.

Habang kami ay enjoy magtampisaw sa batis.

At magpicture-picture!
RC, Joi, Mae, Dioni, me


Dumaan sa hanging bridge.

Hangang sa mapagod...

By the way that was Tukuran falls.


Uwiian na. Balik na naman sa trabaho. Sana puro bakasyon na lang lagi...

...next summer na ulit.


Bad coincidence. May flash report tungkol sa lumubog na bangka byaheng Galera habang sinusulat ko to. Prayers ko po para sa mga pamilya ng mga nasawi...

Friday, May 1, 2009

From chatting to blogging...

It’s been almost a decade since I acquired my netizenship. My use of the internet has changed over the years..

Back then, chatting was the trend. Email wasn’t really used very often. Remember MIRC? My friends and I use to flock the internet cafes just to get someone from the other side of the globe to chat with (only to find out that they‘re just seated three stations away). I have had at least three usernames. I wonder what happened to MIRC now?

Our university has a 7-storey library building. The Arki books are in the 7th floor. The elevator is not working. It must have been a delight for someone who’s into foot exercise, but for most of us, that was dreadful. Until the internet gave a whole new meaning to the word “research”.

The world wide web has it all. Researching evolved from scanning through the pages of century old 2-inch thick books, to facing a computer monitor and get overloaded with information-all just by clicking. No more climbing up the stairs or deal with the sometimes pesky librarians.

And then came Friendster. Every Filipino netizen has a friendster account. And a Friendster addict may have two or more accounts. I only had two so far. The first one lasted for only about 7 months until some unknown user stole my password. Admit it; before Facebook, which I’m not a fan of by the way, “mag-iinternet ako” means checking your Friendster!

Emailing. It became an extension to our texting. Sending tons of messages to friends everyday. Whether some corny jokes, chain letters, or numerous warnings about the earth’s collision with a meteorite the next day, we’ve forwarded them all.

Finally, I discovered blogging. It was Friendster who introduced me to it. I didn’t even know what a blog is. I just got inspired by some first degree friends who use to update their blogs very frequently. My first post was published in June 21st, 2005. I blogged, once in a blue moon.

Until I discovered Blogger.

And the rest is history.

This is my 200th post.


And before I forgot, happy SECOND anniversary to my good ol’ humble blog!

Cheers!!!